ശ്രീബുദ്ധനുള്ള മെഴുകുതിരികള്‍

ബുദ്ധ പ്രതിമക്ക്

മുന്നില്‍ നീയൊരു

മെഴുകുതിരി

കത്തിച്ചു വെക്കുന്നു.

കുഷ്ഠരോഗികളുടെ

കൈകൊണ്ടു നിര്‍മിച്ച

വെളിച്ചത്തില്‍നിന്നും

വെങ്കല പ്രതിമ

ദൈവത്തെപ്പോലെ

തിളങ്ങിത്തുടങ്ങുമ്പോള്‍

രണ്ടുകാലുകള്‍ക്കും വേണ്ടത്ര

ബലമില്ലാത്ത നീ

ഒരു വിധം

നിരങ്ങിയിഴഞ്ഞുവന്ന്

വേട്ടക്കു കാട്ടില്‍

പോകുന്നയെന്‍റെ

ജീപ്പില്‍ കയറിയിരിക്കുന്നു..

“എന്നാ മല കയറുകയല്ലേ?”

എന്നുള്ള നിന്‍റെ 

ചോദ്യത്തില്‍നിന്നും

ഒരുപാടൊരുപാട് മുയലും

മയിലും മാനും ഓടിയൊളിക്കുന്നു.

നമ്മെയൊരു കാടു

വരിഞ്ഞുമുറുകും വരെ..

നാം വളഞ്ഞുപുളഞ്ഞ്

മുകളിലോട്ടൊഴുകിക്കൊണ്ടേയിരിക്കും.

നേരമേറെക്കഴിയുമ്പോള്‍

വേണ്ടുവോളം നീളവും

വീതിയുമുള്ള ഒരു രാത്രിയെ

രണ്ടുപേരും ചേര്‍ന്ന്

നിവര്‍ത്തിയിട്ട്

അവയില്‍ പറ്റിപ്പിടിച്ച

മുഴുവന്‍ നക്ഷത്രങ്ങളെയും

കുടഞ്ഞു കളഞ്ഞ്

അതിഗംഭീരമായ ഇരുട്ടിന്‍

സ്വകാര്യതയെ നാം

തരപ്പെടുത്തിയെടുക്കും. .

പിന്നെ തലയിണക്കുള്ളില്‍

കരുതിവെച്ച

കുറേ വിഷസര്‍പ്പങ്ങളെ

കാവലിനെന്നപോലെയിരുളില്‍  

തുറന്നുവിട്ട് ഉങ്ങുകയായി..

അന്നേരം എന്‍റെയും നിന്‍റെയും

സ്വപ്നങ്ങള്‍ക്ക് കുറുകെ

വലിച്ചു കെട്ടിയ ഒരയയില്‍

ബുദ്ധന്‍റെ മുഖമുള്ള

കുറേ കുഞ്ഞുങ്ങളെ

ഉണങ്ങാനിട്ട അടിവസ്ത്രങ്ങള്‍

പോലെയാരോ ഞാത്തിയിടുന്നു

അവയില്‍ നിന്നിറ്റിറ്റിവീഴുന്ന

മെഴുകു തുള്ളികളില്‍

ഞെട്ടിയുണര്‍ന്നു നാം

കിടന്നുറങ്ങാന്‍ നിവര്‍ത്തിയിട്ട

രാത്രിയെപ്പോലുമൊന്നു

മടക്കിവെക്കാതെ

വെടിയിറച്ചിയും

അടിവാരത്തിലെ

ബുദ്ധനു മുന്നില്‍

കത്തിച്ചുവെക്കാനുള്ള

മെഴുകുതിരിയും കരുതി .

ഭയത്തിന്‍റെ മലയിറങ്ങും

മീന്‍വേട്ട

നദിക്കരയിലൊരു

ജ്ഞാനിയിരിപ്പുണ്ട്,

ഇലകളാടുന്ന മരച്ചുവട്ടില്‍

വെറുതെയെങ്ങോട്ടോ നോക്കിയിരിക്കുന്നു.  

“ഞാന്‍ എന്‍റെ തന്നെ മകളാണ്”

എന്ന്‍ നദിക്കരയിലെഴുതിവെച്ചിട്ട്

കുളിച്ചു കയറി വരുംമ്പോള്‍

നനഞ്ഞ കാലുകള്‍കൊണ്ടത്

മായ്ച്ചു കളഞ്ഞ്“വെളിച്ചവും വെള്ളവും

തമ്മിലെന്ത് ” എന്നാക്കും.

ഒരു തോണിക്കാരന്‍

അകലയങ്ങനെ തുഴഞ്ഞു പോകുന്നത്

കാണുമ്പോള്‍ ഊറി ച്ചിരിക്കും

എന്നിട്ട് മീനുകളുടെ

അപാരമായ രഹസ്യ സഞ്ചാരങ്ങളുടെ

ആഴാങ്ങളെ നോക്കി ഉറക്കെപ്പറയും

“അല്ലെയോ  മീന്‍ പറ്റങ്ങളെ,  

അസാധാരണമാം യാത്രികരേ,

ജന്മവാസനകളുടെ കാറ്റേറ്റ് 

നിങ്ങള്‍ ഉപേക്ഷിച്ചു പോകുന്ന

വഴികളിലൂടെ ഞാനൊരു

യാത്ര നടത്തുകയാണെന്നു വെക്കൂ,

ഒരൊറ്റ രാത്രി കൊണ്ടു ഞാന്‍

ആയിരം  ജലജന്മങ്ങളുടെ

അനുഭവമായിത്തീരും,

വലകളും ചൂണ്ടകളും 

മുലകളും ചുണ്ടുകളുമെന്നപോലെ

എനിക്കു മുകളിലൊരു

ഭയത്തിന്‍റെയിരുള്‍ തീര്‍ക്കുമെങ്കിലും.

നിങ്ങള്‍ക്കറിയുമോ

എന്‍റെ ശരീരത്തിനുള്ളിലൂടെയും

ജീവന്‍റെ ലോഹലായനിയെന്നപോലെ

ചുവന്ന ഒരു നദി പായുന്നുണ്ട്

അതിലാണ് ഞാനെന്‍റെ  

സ്മരണയിലെ തുടുത്ത

വെണ്ണീര്‍ നിറമുള്ള

മീനുകളെ വളര്‍ത്തുന്നത്.

മകള്‍ എന്നു പേരുള്ള

ഒരു മീനുണ്ടതില്‍,

മറവിയുടെ അഴിമുഖം വരെപ്പോയി

വീണ്ടും വീണ്ടും മടങ്ങിവന്ന്

എന്‍റെ ആഴത്തില്‍ വന്നു മുട്ടിപ്പറയും

“നിങ്ങള്‍ ആരോ മറന്നുവെച്ചുപോയ

വഴുക്കും രാത്രിയുടെ പിടയ്ക്കും  

മീന്‍ മാത്രമാണ്,നിങ്ങള്‍

വിഴുങ്ങിയ മീന്‍ ആണ് ഞാന്‍, ഞാന്‍

വിഴുങ്ങിയ മീനാണെന്‍റെ അമ്മ,

മീനുകള്‍ മീനുകളെത്തന്നെ വിഴുങ്ങുന്ന

ജീവ രഹസ്യങ്ങള്‍  കൊണ്ടല്ലേ

നാം നമ്മുടെ വംശം ചരിത്രമെഴുതുന്നത് ”

നദിയിലേക്ക് വറ്റിപ്പോകുന്ന പകല്‍

ജ്ഞാനിയുടെ നിഴലുകൊണ്ട്

ഒരുഗ്രന്‍ മീനിനെ ജലോപരിതലത്തില്‍

വരച്ചതും അതാ ഒരു പറ്റം

മീനുകള്‍ വന്നതില്‍ പുളച്ചു പായുന്നു.

പെടുന്നനെ ജ്ഞാനി വലയെറിയുന്നു.

കിഴക്കോട്ടു നീളുന്ന

ഒറ്റയടിപ്പാതയിലൂടെ

നടന്നകലുകലുകയാണയാള്‍ 

അകലെനിന്നും ഒരു കുടില്‍  

ഉദിച്ചുയരുന്നതും   

കയ്യിലെ ഒതുക്കിപിടിച്ച വലയില്‍

പിടഞു മറിയുന്ന മീനുകളുടെ 

തിളങ്ങും അനക്കങ്ങളും നാം കണ്ടുകൊണ്ടിരിക്കേ

ബോധോദയം പോലെ 

ആകാശം ഇരുണ്ടില്ലാതെയാകുന്നു. 

. 

Fear Filled

Under my fear-filled

brook which flows down

from the memories

of an old mirror,

I knocked at your

door as an

attempt to provoke

your bed and

dreams with white rabbits

and few, but charming ,doves.

Russell’s wiper

slept in tranquility

in your courtyard

as a sign of melting love

and passionate

days and night in our

bedroom garden.

still, you kept dreaming

under the pale petals of

a giant yellow flower  

without noticing

the inferno of lust and

a shadow of swan

together waiting

at your door

as a melting mask of self.

നൊസ്റ്റാള്‍ജിയോഗ്രഫി

രണ്ടു കുട്ടികള്‍
സ്കൂളുവിട്ടുമടങ്ങുന്ന
സ്മരണകളിലെവിടെയോ
ഇടവഴിയിലെവിടെയോ
കരിയിലകളിലെവിടെയോ
ഇഴഞ്ഞുനീങ്ങും
നിഴലുകളിലെവിടെയോ
അഴിച്ചെറിഞ്ഞ
അസ്വസ്ഥത
പോലെയൊരു
പാമ്പിന്‍ വഴുക്കുമുടല്‍
വെയില്‍ കായുന്നതും കണ്ടൊരു
മുരിക്കിന്‍ കൊമ്പിലിരിക്കും
മയിലിനു മുകളില്‍
മഴക്കോളിന്‍
വിഷാദത്തിലേക്കിരുണ്ടിരുണ്ട്
പോകുമാകാശമാണ് ഞാന്‍ 

മഞ്ഞ്

മഞ്ഞുടുത്ത
തേയിലക്കാടിന്‍ 
നടപ്പാതയില്‍ 
നിന്‍റെ കൈ 
പിടിച്ചിപ്പോഴും 
നടക്കാനിറങ്ങുന്നൂ
മറവി തിന്നു 
തീര്ക്കുന്നയെന്‍റെ
മധുവിധു യാത്രയുടെ
ആത്മഹത്യാ മുനമ്പുകള്‍

When I am brothel, Garden and Tomb

Brothel

It was a street

of ecstasy walked through by me

whispering  to others

the oldest tales of body and lust

every room of mine

swinging from green 

to red as the

confessions of  sperm counts

splashed the stories 

over the murals

in the caves of patriarchs.

a blind old man

with a handicapped boy

passes along my abandoned

night street with a bright torch light  

whose flames danced

on the wrecked buildings

of shameful, betrayed night parties.   

My body was dumped with the

Dark signs of kisses and

Footprints of whores

As they crossed the

Church gate of my repentance.

Garden

A wind from
west came and danced
around me
angels of love
playing violin
under the
shade of mango trees!
suddenly a group
of honeybees
started arriving
from the
kingdom of
holy nectar

as bliss.

At the eastern part
of the garden
a fig tree
sheds a single leaf

slowly
on the statue
of Buddha,
Slowly,
Slowly,
Slowly... 

Monologue of a tomb

“Rose, oh pure contradiction, delight
of being no one's sleep under so
many lids.” Epitaph of Rainer Maria Rilke

Monologue of a tomb is nothing but an echo of the dead who are alive in his dreams that were buried by the bodily destiny of five elements and its transit into the dust of eternity. It was even in the form of music and danced with the forms of stars which ran away from their Milky Way family to the taverns of nomads and acrobats of joy. The pale eternal skeleton of love and desires glittered from its phosphorous rays to express the lunar past of flesh, lonely garden of joy and agony.

The monologue goes as: “I am the eternal love of wine, I am you. Every spring has the seeds of its burning summer”

Ghost of light house

I am a nomad 
of thousand unsettled 
dreams.
a leaning
tower of tortoises
approaching to my shore
to lay their
eggs of pain and
prickles.
a seagull
fetched her
paranoiac food
from my bleeding
liver .
let me sleep on the
seabed ,
where the eternal
ancient mariners
adorning a red carpet
with their
ageless crabs and
the scent of dead
girl friends.
now I could see
That ghost of light house
drinking moon light
from the waving
breasts of
white ocean.